Այսօր մենք գնացել էինք ճամփորդության մեր ընտանիքով: Գնացել էինք Գառնու Գեղարդ: Առաջին անգամ չէ, որ գնում եմ Գառնի Գեղարդ: Ամեն անգամ երբ գնում եմ, այնքան տպավորված եմ տուն վերադառնում: Ամեն անգամ
ես
ինչ
որ
նոր
բան
եմ
սովորում
այդ
ճամփորդությունից:
Առաջին կանգառը Չարենցի կանգառն էր: Կանգնեցինք կամարի տակ, հիացանք բացվող տեսարանով, ընտանիքով Չարենց կարդացինք: Շատ տպավորիչ էր:
Մեր հաջորդ կանգառը անհայտ զինվորի հուշարձանն էր: Ինչ դաժան ճակատագիր է բաժին հասել այդ մարդկանց: Հայրս ասաց, որ հիմա էլ շատ մարդիկ կան, որոնք անհայտ կորած են:Ես տխրեցի,ու որոշեցի ,որ նրանց փրկության համար էլ կխնդրեմ Աստծուն, երբ հասնենք Գեղարդ:
Հասանք Գեղարդ: Սաստիկ քամի էր, և եկեղեցի մտնող ճանապարհը շատ դժվար էր բարձրանալ: Մոմ վառեցինք, այդտեղի սուրբ և առողջարար ջրով լվացվեցինք: Այնտեղ բազմաթիվ օտարերկրացի զբոսաշրջիկներ կային, որոնք
զարմացած
ու
հիացած
շրջում
էին
վանքի
տարածքով:
Ես
ինձ
շատ
հպարտ
զգացի,
որ
ես
հայ
եմ
ու
այս
ամենի
տերը,
ու
նաև
մտածեցի
որ
դա
շատ
պատասխանատու
բան
է`
,,տեր,,
լինելը:
Շրջելուց հետո գնացինք ջրվեժի մոտ, իջանք հասանք ջրին: Մի լա~վ լուսանկարվեցինք և նստեցինք մեքենա:
Այնուհետև գնացինք Գառնու տաճար:
301 թ., երբ քրիստոնեությունը ընդունվեց որպես պետական կրոն, Տրդատ թագավորի հրամանով քանդվեցին բոլոր հեթանոսական տաճարները: Պահպանվեց միայն Գառնին, որը այսօր հուշարձան թանգարան է բաց երկնքի տակ:
Իսկ ետ գալու ճանապարհին իջանք ձնծաղիկ հավաքելու:
Ահա թե ինչպիսինն էր մեր ճամփորդությունը:
