By Donald J. Sears
He watched the snow fall outside the picture window while Bing Crosby sang White Christmas on the CD player. The newly decorated tree looked as good as ever, with its lights and tinsel and wooden soldiers hanging in th places.
This is my fourteenth Christmas, he thought as he turned back to the table and finished wrapping his mother’s present, a gift pack of Emeraude that he gave her every year.
As he put the present under the tree, his mother came in from work. She sold real estate and was out quite a lot lately.
“He Brain. The tree looks nice. What a day. Could you shovel the walk?” was her greeting.
:Sure, Mom,” he said as he stood up from crouching near the plastic fireplace.
” Mom,” he said as he put on his jacket, ” I don’t know why but it just doesn’t feel like Christmas to me, I know it’s only two days away but it just doesn’t feel like Christmas.”
“Oh, I know, honey. Can you take the garbage out on your way?”
Grabbing the half-tied Hefty bag, Brain stepped into the cold evening air. He tossed the bag into the open can and picked up the shovel near the porch. As he worked at clearing away the snow, he couldn’t keerp from thinking how much he used to enjoy Christmas. The lights and the songs and the presents used to be a lot more fun. Now, it was okay, but it just wasn’t the same. The magic that Christmas time used to bring simply didn’t come anymore.
Maybe it’s because Dad isn’t around much anymore, he thought as the shovel scraped along the frozen walk. He had had a ” weekend father” from the time he was eight-since his parents’ divorce-and his Chistmases since then were spent half-a-day with Dad and half-a-day with Mom.
” Maybe yhat’s why I just can’t get in the mood anymore,” he said to himself. “Of maybe Dad was right last year when he told me that Christmas is just for kids.”
“You’ll find as you get older that Christmas is really just another day. It’s nice for the little kids but when you’re grown up, it’s not that special anymore,” is how his father answered him last year when he asked why it didn’t feel like Christmas then.
“I guess I’m just getting too old for Santa Claus and sleigh bells and stuff,” was Brian’s conclusion as he stuffed the blade of the shovel into the newly piled snowbank, stomped his boots and walked inside.
He was taking off his coat when his mother called, “Brain, wash up, honey. Uncle Jim is coming over for dinner.”
Brain groaned as he headed for the bathroom. Uncle Jim wasn’t a bad guy but he was kind of boring and didn’t say much. It’s not that Brian disliked his uncle; it was just that he was an average person- on one special or exciting- and Brian wasn’t thrilled to be around him. As he washed, Brain braced himself for a long evening.
” Marry Cgristmas, Brain” Jim said when he oppened the door.
“Yeah, sure,” replied Brain in a half-hearted tone.
“The place looks very nice; You did a fine job. Santa is sure to stop here” Jim assured him.
I don’t think I’m going to be able to take this guy all night if he keeps this up, Brian yhought to himself as he took his uncle’s coat.
“Jim,” Brian’s mother began, : will you take Brain to see the decorations downtown tommorrow? He needs to get into the spirit of things a little more.”
” No, Mom, that’s okay,” snapped Brain. The thought of spending a whole day with his uncle made him ill.
“Sure. Be glad to,” Jim replied. I have to do some last minute shopping anyhow.”
No, really, that’s okay,” pleaded Brain, but his efforts did him no good. The last thing Jim said when he left that noght was, “See you tomorrow morning, Brain. Pick you up at ten.” Brain resigned himself to the fact that he was indeed going to spend the next day with his uncle, trying to ” get into the spirit of Christmas.”
That night Brian lay in bed looking at the blanket of snow covering the lawn. The stars were out and the lights on the neigbors’ houses blinked a rainbow of colors. Smoke from their chimneys billowed gently into the air. It was a Christmas postcard scene. His mother stuck her head into his room as she passed and noticed the winter scene outside.
“Sure looks like Christmas, doesn’t it?” she said.
“Sure does,” a Brainresponded and buried his head in his pillow.
When she had gone, he closed his eyes, took a deep breath and gently sobbed.
Jim showed up at ten sharp the following morning and he and Bria went into town.
“So you can’t get into the Christmas spirit, huh Brian?” Jim asked.
“Nah, not really,” was Brian’s cold reply.
“Well, maybe your mom’s right. Meybe the decorations in all the stores will help,” Jim suggested as they headed into a bookstore.
“Maybe,” Brian said, knowing that if anything was going to brighten his spirits, it certainly wasn’t in a bookstore at Christmas.
He tagged along after Jim from store to store, never really shopping or even noticing the holiday displays. The two spoke little, which was fine with Brian who just wanted to get back home. He had realized from the start that the decorations and displays would not cheer him up, and being with his uncle just made it worse. Maybe the best thing to do would be to just let Christmas pass-just like any other day-and forget about how special it used to feel. His father had been right- Christmas is just for kids.”
“Heu Brian, over here,” shouted Jim, who was standing in the doorway of a toy store. “I always make this my next to last stpo on Christmas eve.”
“Why? You don’t have any kids.”
“I know, but buying toys sometimes makes me feel like a kid again. Try it. It might help,” Jim said enthusiastically.
Brian was skeptical, and certainly did not want to waste his money on a kid’s toy. He looked but could not bring himself to waste his money.
His uncle, on te other hand, bought four or five stuffed animals. Brain thought: This guy really is a nut. I can’t believe it. He’s spent close to 50 for the toys.
“Lent’s get going, Brian,” Jim said as they hurried to his car. “It’s getting late and we have one last stop to make before I take you home.”
Finally, this day of torture would be over for Brian and he jumped into the car, anxious to get home. On the way, they did not stop at another store, as he had expected, but at an apartment building he’d never seen before. His uncle got out and yelled to him, ” Come on. And bring those toys.”
Brian grabbed the bag of stuffed animals and walked inside, thinking: Maybe Uncle Jim moved to yhis place and didn’t tell us.
“Why are we here?” Brian asked as they knocked on one of the thired-floor anpartment doors.
Jim paused for a moment, then said wiyh a smile,”Friends of mine live here.”
“Why are we here?” Brian asked as they knocked on one of the yhird-floor apartment doors.
Jim paused for a moment, then said with a smile,”Friends of mine live here.”
“Why are they?” Brian pressed.
“I don;t know. I never met them,” was Jim’s perplexing reply as a woman answered the door.
“He. My name is Jim and this is Brain. We got your name from the local relief fund and we’d like you to have these.” Jim took the bag from Brian and handed it to the woman, who simply looked at it and smiled. She motioned for them to come in and showed them into the living room. There was no tree. There were no lights. There was no plastic fireplace and no Bing Crosby. Just a little girl, maybe four years old.
The woman hid the bag behind a chair, took out a teddy bear, and without a word gave it to Jim. He in turn it to Brian and nodded oward the girl.
Brian went over to the girl and knelt beside her. She looked up and immediately saw the stuffed bear he was holding. He held it out for her to take and at first she hesitated but after her mother assured her that it was all right, she took the boy.
Brian stood watching for a minute as his uncle drove away. He looked at the neighbors’ houses covered with snow, and the billowong smoke rising from the chimneys, and felt a warm glow inside–a feeling he had for a long time. He could not keep from smiling and he felt like running and jumpig and singing Christmas carols out loud. Then, as if struck by a burst of lightning, he realized what had just happened. His uncle that nigh had shown him where to find the Christmases he had only remembered.’
That little girl’s happiness and joy had filled him with the warmth of childlike affection and love. By showing that little girl some kindness, he had receivrd one of the greatest gifts he had ever known. He had given the spirote of Christmas.
Then he thought of what his father had said. “Christmas is for kids,” he said out loud. Only children know how to give pure, unselfish love that is not marred by the disappointments and discouragments of life. And in so giving, they make Christmas day, and every day, bright, and special, and wonderfull.
With a new understanding and a renewed sense of the season, Brian looked up at the stars and softly said, “Marry Christmas”.
Նվերը
Նա դուրս էր նայում նկարազարդ պատուհանից տեղացող ձյանը, մինչ Բինգ Քրոսբին նվագարկիչով կատարում էր “White Cristmas” երգը: Նոր զարդարված ծառը ավելի լավ էր երևում քան երբևէ, իր լույսերով և փայլերով, փայտե զինվորիկներով`կախված ծառից: Սա իմ 14-րդ սուրբ ծնունդն էր, նա մտածեց այն ժամանակ, երբ շրջվեց դեպի սեղանը և ավարտեց փաթեթավորել իր մայրիկի նվերը, “Emeraude”-ի օծանելիքի նվերի տուփը, որ նա տալիս էր նրան ամեն տարի: Երբ նա նվերը դնում էր ծառի տակ, նրա մայրիկը աշխատանքից դուրս եկավ, նա վաճառել էր իրական կալվածք և վերջերս բավականին շատ էր լինում դրսում:
-Բարև Բռայն, տոնածառը շատ գեղեցիկ է, ի~նչ օր է, կարո°ղ ես մաքրել ոտքի ճանապարհը ձյունից
-Իհարկե մայրիկ,-ասաց նա, այն ժամանակ երբ նա ոտքի կանգնեց բուխարիի մոտի խառնիխուռ տեղից:
Մայրիկ,- ասաց նա, հագնելով իր ժակետը,- չգիտեմ ինչու այս տարի այդքան էլ հավես չունեմ սուրբ ծնունդը նշելու, ես գիտեմ, որ ընդամենը 2 օր է մնացել, բայց չեմ կարողանում տրամադրվել:
– Այո ես գիտեմ`քաղցրս, կարո°ղ ես աղբը դուրս տանել:
Ճանկելով ոչ լավ կապված աղբի տոպրակը, Բռաենը դուրս եկավ երեկոյան ցուրտ օդին: Նա աղբի տոպրակը նետեց բաց աղբամանի մեջ և վերցրեց բահը մուտքի մոտից:
Այն ժամանակ երբ նա ձյունն էր մաքրում նա չէր կարողանում չմտածել, թե այն ժամանակ, որքան մեծ հաճույք էր ստանում սուրբ ծննդյան տոներից և լույսերը, և երգերը և նվերները շատ ավելի ուրախություն էին պատճառում: Հիմա ամեն ինչ լավ է, բայց այդ զգացողությունը ուղակի նույնը չէ, այն կախարդանքը, որ սուրբ ծննդյան տոները բերում էին, հիմա պարզապես այլևս չեն գալիս: Հավանաբար դա այն պատճառով էր, որ հայրիկը այլևս իր հետ չէ, նա մտածում էր այն ժամանակ, երբ բահը խզում էր սառցե ոտքի ճանապարհի վրա: Նա ունեցել էր “հանգստյան օրերի հայր” 8 տարեկանից սկսած ` այն ժամանակից երբ ծնողները բաժանվեցին, և նրա սուրբ ծնունդները անցել են կես օրը հայրիկի հետ, կես օրը` մայրիկի:
Հավանաբար, ահա թե ինչու ես այլևս չեմ կարողանում այլևս տրամադրվել,- նա ասաց ինքն իրեն,- կամ հավանաբար այն էր պատճառը, որ հայրիկը ճիշտ էր ասելով, որ սուրբ ծնունդը երեխանների համար է: Մեծանալով դու պարզում ես, որ սուրբ ծնունդը իսկապես մեկ այլ օր է: Փոքր երեխանների համար հաճելի է, բայց երբ մեծանում ես նա չունի այն հաճույքը ինպես այն ժամանակ,- ահա, թե ինչպես էր հայրիկը պատասխանել նրան անցյալ տարի, երբ նա հարցրել է նրան թե ինչու նա սիրով չի սպասում սուրբ ծնունդին։
Ես կարծում եմ որ «ես չափազանց մեծ եմ Ձմեռ պապիկի, սահնակ քշելու և նման բաների համար» դա Բրայենը եզրակացությունն էր այն ժամանակ երբ նա խրեց բահը նոր հաավաքած ձյան մեջ, թափ տվեց իր կիսաճտկավոր կոշիկները և մտավ ներս։ Նա վերարկուն էր հանում երբ նրա մայրը ձայն տվեց
Բրայն, լվացվիր քաղցրս։
Քեռի Ջիմը գալու է ճաշին։ Բրայնը փնթփնթաց և գնաց լոգարան։ Քեռի Ջիմը վատ երիտասարդ չէր։ Բայց նա մի տեսակ ձանձրալի էր և շատ չէր խոսում։ Այնպես չէ, որ Բրայնը ատում էր քեռուն, դա պարզապես այն պատճառով էր, որ նա սովորական մարդ էր,- ոչ ոք յուրահատուկ կամ հետաքրքիր չէ,_ և Բրայնը ոգևորված չէր նրա հետ լինելու մտքից։ Այն
ժամանակ երբ նա լվացվում էր, ինքն իրեն դատապարտեց երեկոն քեռու հետ անցկացնելուն։ Շնորհավոր Սուրբ ծնունդ Բրայն դուռը բացելով ասաց Ջիմը։ Այո իհարկե,_ պատասխանեց Բրայնը անտարբերությամբ։ Տունը շատ գեղեցիկ տեսք ունի, դուք հիանալի գորճծ եք արել։ Ձմեռ պապը անշուշտ այստեղ կանգ առնի,_ Ջիմը վստահեցրեց նրանց։ Ես չեմ կարծում, որ ես կկարողանամ հանդուրժել այս երիտասարդին ամբողջ եթե նա այսպես շարունակի,-մտաճում էր Բրայնը, երբ վերցրեց քեռու վերարկուն։
Ջիմ,- սկսեց Բրայնի մայրը։
Դու կտանես նրան տեսնելու քաղաքի զարդարանքներ։ Նրան պետք է, որպեսզի նա զգա այդ Սուրբ Ծննդյան միջավայրի ոգին։ Ոչ մայրի, ամեն ինչ կարգին է,_ պատասխանեց Բրայնը։ Ամբողջ օրը քեռու հետ անցկացնելու միտքը նրան վատացրեց։ Իհարկե, ուրախացիր,_ Ջիմը պատասխանեց։ Ես ամեն դեպքում պետք է մի քանի ուշացած գնումներ կատարեմ։ Ոչ իսկապես ամեն ինչ լավ է, խնդրեց Բրայնը։ Բայց նրա ջանքերը ապարդյուն էին։ Վերջին բանը երբ նա ասաց այդ գիշեր հեռանալիս հետևալյն էր.
Կհանդիպենք վաղը առավոտյան, Բրայն։ Քեզ ժամը տասին կվերցնեմ։ Բրայնը համակերպվեց այն փաստի հետ, որ ինքը անշուշտ անցկացնելու էր իր օրը քեռու հետ, փորձելով« զգալ Սուրբ Ծննդյան ոգին»։ Այդ գիշեր անկողնում պառկած նայում էր ձյան շերտին, որը ծածկել էր գազոնը։ Աստղերը շողում էին և հարեւանների տների լույսերը ծիածանի գույներ էին առկայծում։ Նրանց ծխնելույզ ներից ծուխը նրբորեն դուրս էր գալիս երկինք։ Դա Սուրբ Ծննդյան օրվա բացիկի տեսարանն էր։ Նրա մայրը գլուխը մտցրեց սենյակ այն ժամանակ երբ նա անցնում էր և նկատեց ձմեռային այդ տեսարանը դրսում։
Իսկապես Սուրբ ծնունդ է այնպես չէ , ասաց նա։
Իհարկե, Բրայնը արձագանքեց և գլուխը թաղեց բարձի մեջ։ Երբ մայրը գնացել էր, նա փակեց իր աչքերը, խորը շնչեց և մեղմորեն լաց եղավ։
Ջիմը հայտնվեց հաջորդ առավոտյան ուղիղ 10-ին և Բրայնի հետ գնացին քաղաք։
<<Այսպիսով դու չես կարողանում տրամադրվել Սուրբ ծննդյան տոներին, հա Բրայն >> , – հարցրեց Ջիմը։
<<Ոչ իսկապես ,>> եղավ Բրայնի սառը պատասխանը։
<<Դե, հնարավոր է մայրդ ճիշտ է։ Հավանաբար բոլոր խանութների զարդարանքներ կօգնեն քեզ>>, – Ջիմը առաջարկեց այն ժամանակ, երբ նրանք գնում էին գրախանութի կողմը։
<<Գուցե >> ,- ասաց Բրայնը, իմանալով եթե ինչ որ բան կբարձրացնի իր տրամադրությունը Սուրբ ծննդյան տոներին , դա անշուշտ գրախանութը չէ։
Նա Ջիմի ետևից ընկած գնում էր խանութից խանութ, երբեք իրականում գնումներ չկատարելով և ոչ էլ նկատելով տոնական ցուցադրումները։ Նրանք երկուսն էլ խոսում էին քիչ, որը Բրայնը համար հիանալի էր, ով պարզապես ցանկանում էր ետ վերադառնալ տուն։ Նա ամենասկզբից հասկացել էր, որ զարդարանքներն ու ցուցադրումները երբեք չեն ուրախացնի իրեն և քեռու հետ լինելը վիճակը ավելի էր վատացնում։ Գուցե ամենա լավ բանը
դա այն է, որ ուղղակի թողնենք Սուրբ ծնունդը անցնի գնա, ինչպես մյուս օրերը և մոռանանք այն մասին, թե ինչպիսի յուրահատուկ զգացմունքներ ենք ապրել։ Նրա հայրը ճիշտ էր Սուրբ ծնունդը հենց երեխաների համար է։
<<Հեյ Բրայն, արի այստեղ , – բղավեց Ջիմը, ով կանգնած էր խաղալիք խանութի շեմին>>։ <<Ես միշտ վերջին կանգառը անում եմ այստեղ Սուրբ ծննդյան օրվա նախօրեին>>։
<<Ինչու։ Դու չունես երեխաներ>>։
<<Գիտեմ, բայց խաղալիք գնելը երբեմն ինձ մոտ արթնացնում է բերում նորից երեխա լինելու զգացողությունը։ Դա կարող է օգնել >>, – ասաց Ջիմը խանդավառությամբ։
Բրայնը թերահավատ մարդ էր և անշուշտ չէր ցանկանա վատնել գումար խաղալիքի վրա։ Նա նայեց, բայց չկարողացավ ինքն իրեն համոզել, որ վատնի իր փողը։
Նրա քեռին, հակառակը, գնեց 4 կամ 5 փափուկ խաղալիք։ Բրայնը մտածեց. Այս տղան իսկապես հիմար է։ Ես չեմ կարողանում հավատալ։ Նա ծախսել է մոտավորապես 50$ խաղալիքների վրա։
<<Արի գնանք, Բրայն,>> – ասաց Ջիմը շտապելով դեպի մեքենան։ <<Ուշ է արդեն, և մենք դեռ ունենք ևս մեկ վերջին կանգառ նախքան քեզ տուն տանելը>>։
Վեջապես, օրվա տառապանքը կավարտվի Բրայնի համար և նա ցատկեց մեքենա անհանգիստ տուն հասնելու համար։ Ճանապարհին, նրանք չկանգնեցին մեկ այլ խանութի մոտ, ինչպես ինքը ակնկալում էր, բայց մի բնակարանային շենքի մոտ, որը նա նախկինում երբեք չէր տեսել։ Նրա քեռին իջավ մեքենայից և գոռաց նրան,
– Արի։ ԵՒ բեր այդ խաղալիքները քեզ հետ։
Բրայնը վերցրեց պայուսակը փափուկ խաղալիքները և գնաց ներս մտածելով, <<հավանաբար քեռի Ջիմը տեղափոխվել է այստեղ և մեզ ոչինչ չի ասել>>։
<<Ինչու ենք մենք այստեղ,>> – Բրայնը հարցրեց թակելով երրորդ հարկի բնակարաններից մեկի դուռը։
Ջիմը մի պահ դադար տվեց և ասաց ժպտալով
– Իմ ընկերները ապրում են այստեղ։
– Ովքեր են նրանք, – Բրայնը պնդեց։
Ես չգիտեմ։ ես երբեք չեմ հանդիպել նրանց, – ասաց Ջիմը անորոշ պատասխանով երբ մի կին բացեց դուռը։
<<Բարև իմ անունը Ջիմ է, իսկ նրանը Բրայն։ Մենք ձեր անունը վերցրել ենք տեղական բարեգործական ֆոնդից և մենք կուզենային, որ դուք վերցնել սրանք։>> Ջիմը վերցրեց պայուսակը Բրայնից և հանձնեց կնոջը պարզապես նայեց պայուսակին և ժպտաց։ Նա հրավիրեց նրանց ներս և ուղեկցեց դեպի հյուրասենյակ։
Ծառ չկար։ Չկաին լույսեր։ Չկար բուխարի։ և ոչ էլ Բինգ Քրոսբի։ Պարզապես մի փոքրիկ աղջիկ մոտավորապես 4 տարեկան։ Կինը թաքցրեց պայուսակը աթոռի ետևում , վերցրեց խաղալիք արջուկը և առանց որևե խոսք ասելու տվեց այն Ջիմին։ Նա էլ իր հերթին տվեց այն Բրայեին և գլխով ցույց տվեց աղջկան։ Բրայենը մոտեցավ աղջկա մոտ և ծնկի եկավ նրա կողքին։ Նա վերև նայեց և անմիջապես տեսավ այդ փափուկ արջուկը նրա ձեռքի մեջ։ Նա
մեկնեց նրան որպեսզի վերնցնի այն սկզբում աղջիկը վարանեց, բայց երբ մայրը հավանություն տվեց , որ ամեն ինչ կարգին է , նա վերցրեց խաղալիքը։ Բրայենը ոտքի կանգնեց և նայում էր թե աղջկա մեծ շականակագույն աչքերը ինչպես էին լցվում ուրախության արցունքներով։ Նա ամբողջ ուժով գրկեց արջուկին և համբուրեց հետո ջերմորեն փայփայեց նրան ։ Նա նայեց Ջիմին չիմանալով ինչ անել։ Ջիմը ժպտաց և կնոջն ու աղջիկան պարզապես ասաց.<br>
֊-Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ։
Շրջվելով գնաց և շշնջաց.
֊Գնացինք Բրայեն։
Երբ երկուսն էլ գնացին դեպի դուռը փոքրիկ աղջիկը ձեռքից վայր դրեց իր նոր գանձը և շտապեց Ռայենի մոտ։ Նա հազիվհազ կարողացավ հասնել նրա մոտ, բսյց նա բռնեց նրա ձեռքից իր երկու ձեռքերով և ջերմորեն ասաց նրան.
֊Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ
Հետո համբուրեց նրա ձեռքը այնքան քնքշորեն։ Բրայենը չգիտեր ինչ ասել և պարզապես դուրս եկավ դռնից նայելով հետ ընդհամենը մեկ անգամ տեսնելու փոքրիկ աղկջան և նրա մայրիկին , ովքեր ժպտում էին իրեն։
Ոչ Բրայնը, ոչ էլ նրա քեռին տուն գնալու ճանապարհին ոչինչ չասացին: Բրայնը մտածում էր Բրայնը ոչնչի մասին չէր մտածում, իսկ փոքրիկ աղջիկն ու Ջիմը ժպտում էին: Երբ նրանք հասան Բրայնի տուն, Ջիմը խախտեց լռությունը ասելով.
-Այնպես է երևում, որ այս տարի սպիտակ Սուրբ ծնունդ է լինելու ի վերջո: Բարի գիշեր Բրայն:
Բրայնը մեկ րոպե կանգնած նայում էր, թե ինչպես է հեռանում նրա քեռին: Նրա նայեց հարևանների ձյունով պատված տանիքներին, և ծխնելույզից դուրս եկող ծխին, և ջերմություն զգաց՝ զգացողություն, որը նա երկար ժամանակ չէր զգացել: Նա չէր կարողանում զսպել իր ժպիտը և ցանկանում էր ցատկել, վազել և բարձր երգել Սորբ ծննդյան երգեր: Եվ կարծես կայծակի հարվածի պես հանկարծակի նա հասկացավ, թե հենց նոր ինչ կատարվեց: Նրա քեռին այդ գիշեր նրան ցույց տվեց, թե որտեղ կարող է գտնել այն Սուրբ ծնունդը, որը նա միայն հիշում էր: Փոքրիկ աղջկա երջանկությունն ու ուրախությունը նրա հոգին լցրեցին մանկական ջերմությամբ և սիրով: Փոքրիկ աղջկա նկատմամբ բարություն ցուցաբերելով նա ստացավ ամենամեծ նվերը, որը նա երբևէ գիտեր: Նրան տվել էին Սուրբ ծննդյան ոգին:
Այնուհետև նա մտածեց, թե ինչ էր ասել հայրը:
-Սուրբ ծնունդը երեխաների համար է, – ասաց նա բարձրաձայն:
Միայն երեխաները գիտեն ինչպես տալ ոչ եսասիրական և անաղարտ սեր, որը չէր ապականվել կյանքի հիասթափություններով և հուսահատություններով: Նման կերպ վարվելով նրանք դարձնում են Սուրբ ծննդյան օրը և յուրաքանչյուր օրը վառ, յուրահատուկ և հրաշալի: Այդ ժամանակաշրջանի մասին նոր պատկերացումներով Բրայնը նայեց աստղերի և ջերմորեն ասաց.
– Շնորհավոր Սուրբ ծնունդ:
Թարգմանեցին՝ 11-րդ դասարանի անգլերենի ընտրությամբ խումբ
