Գիտե՞ք արդյոք, թե քանի՜-քանի՜ հեռու-մոտիկ <<ազգականներ>> ունի գյուղական
սովորական
աքաղաղը:
Շա՜տ
շատ՝
ցուրտ
հյուսիսի
բնակիչ
զգուշավոր
խլահավն
ու վայելչագեղ
փասիանը,
գեղեցկուհի
սիրամարգն
ու
փոքրիկ
լորը:
Ավստրալիայում,
Ֆիլիպներում և Խաղաղ
օվկիանոսի
այլ
կղզիներում
ապրում
են
աղբահավեր:
Նրանք
թուխս
չեն
նստում,
այլիսկսկան
ինկուբատորներ
են
սարքում.
կամ
աղբ
են
կուտակում
և
այդ
աղբակույտում
էլ
ձու
ածում,
կամ
էլ
ձվերը
թաղում
են
տաք
ավազի
մեջ:
Այդ
ինկուբատորում
էլ
լույս
աշխարհ
են
գալիս
ժիր
ճուտիկները,
որոնք
իրենց
կյանի
առաջին
իսկ
օրվանից
կարող
են
թռչել:
Ամերիակայում ապրում են ծառաբնակ
հավեր:
Ի
տարբերություն
իրենց
ցեղակիցներ՝
նրանք
իրենց
բույնը
սարքում
են
միայն
ծառերի
վրա:
Հապա որքա՜ն ցեղակիցներ ունի մեր աքաղաղն ընտանի թռչունների մեջ՝ է՛լ ամենատարբեր ցեղի ընտանի հավերը: Ընտանի հավերը մեզ տալիս են համեղ սննդամթերք՝ միս և ձու, որոնցից կարելի է պատրաստել բազմազան կերակրատեսակներ:
Ածան հավը մեկ տարում
տալիս
է
200-220, իսկ
ռեկորդակիրը՝
միչև
365 ձու:
Հավերից
ստանում
են
նաև
փետուր
և
աղվամազ:
Մեծ քանակությամբ ձու և թռչնի
միս
արտադրելու
համարՍովետական
Միությունում,
այդ
թվում
նաև
մեր
Հանրապետությունում,
կառուցել
են
թռչնաբուծական
խոշոր
ֆաբրիկաներ:
